do Ciebie XVII

Kochany mój,

chciałabym się z Tobą podzielić pewną sytuacją, której byłam dzisiaj świadkiem. Szłam sobie nierównym chodnikiem miasta, w którym obecnie mieszkam, a przede mną szło dwóch sędziwych Panów. Jeden ze Staruszków swoim zachowaniem przypominał mi mojego Dziadka, więc spoglądając na niego, mimowolnie się uśmiechnęłam. Po ich rozmowie mogłam wywnioskować, że są dobrymi znajomymi. W pewnym momencie jeden z nich bardzo nieoczekiwanie przyspieszył. Jego towarzysz był dość zdziwiony i chciał dowiedzieć się, co było tego powodem. Staruszek poprawił czapkę, którą zsunął mu podmuch silnego wiatru, uśmiechnął się do kolegi i powiedział: „Na śmierć zapomniałem! Może udami się jeszcze gdzieś kupić kwiaty dla mojej żony. To będzie taki mój mały gest, który mam nadzieję rozpogodzi ten dzisiejszy, zimny dzień.”

Aż do teraz jestem pod ogromnym wrażeniem całej tej sytuacji. Mogę się tylko domyślać ile lat liczy ich staż małżeński, ale jedno wiem na pewno - to właśnie jest Miłość. Małe gesty dobroci ofiarowane z uczuciem i troską drugiej, tej najważniejszej i najbliższej sercu Osobie. Właśnie czegoś takiego chciałabym kiedyś doświadczyć w życiu.

Proszę Cię, bądź takim gestem dobroci, nie małym, ale ogromnym, bo takim, który nadaje życiu sens.

Słońca Ci życzę,

Twoja - Ona.

P. S. Przesyłam Ci moje niecodzienne „kwiaty” - ode mnie dla Ciebie, na rozjaśnienie zimnego dnia:

czekając na Ciebie uczę się miłości

wyglądając Ciebie uczę się wierności

ufając Tobie uczę się nadziei

kocham Cię nie znając

pragnę Cię nie widząc

a serce i tak wie swoje

i tak zrobi swoje

że nim się obejrzę zobaczę

Ciebie...