do Ciebie VIII

Kochany mój,

karton kolejnego wypitego soku wylądował w śmietniku, moje notatki zostały „logistycznie” i powiedzmy, że tematycznie też, rozłożone po całym pokoju, kolejny kubek po życiodajnej kawie powędrował na parapet, zwiększając kolekcję mojego wszechogarniającego artystycznego nieładu. Nie chce mi się posprzątać, nie chce mi się pozmywać, nie chce mi się uczyć... Nic mi się nie chce! No... prawie nic. Chciałabym porozmawiać z Tobą, dotknąć Cię, uśmiechnąć się do Ciebie. Po prostu z Tobą pobyć. Czy to tak dużo? Gdybyś był teraz obok mnie, wszystko byłoby prostsze, każdy problem rozłożyłby się na dwie głowy i na dwa serca, każda trudność uciekłaby jak zły sen, każda radość smakowałaby jeszcze delikatniej, a każdy sukces byłby jeszcze bardziej pokrzepiający. Wszystko przeżywane razem jest trwalsze, pewniejsze i piękniejsze, bo pomaga na nowo budować uczucie i  zwiększać zaufanie. Wiesz... nawet łzy uronione wspólnie nie są tak słone jak w samotności.

Kochany, chciałabym prosić Cię, abyś wypełnił swoim kolorem szare kontury mojej codzienności, żebyś dodał mi odwagi na najbliższy czas, żebyś przewietrzył mój umysł i serce od ciemnych okruchów wspomnień i żebyś sprawił, żeby mi się teraz chciało tak, jak mi się nie chce! :)

Dziękuję Ci, że zwlekasz - uczysz mnie przez to cierpliwości i wytrwałości, bo wszystko, co łatwo przychodzi, jeszcze łatwiej odchodzi. Dziękuję Ci za to!

Czekam, ucząc się po trosze samotności,

Twoja -Ona.

P.S.

podziel się ze mną

mojej samotności chlebem powszednim

obecnością zapełń

nieobecne ściany

pozłoć

nie istniejące okno

bądź mi drzwiami

nade wszystko drzwiami

które można otworzyć

na oścież

(H. P.)