do Ciebie XIX

Kochany mój,

nie wiem jak to określić, ale strasznie mi źle. Mam wrażenie, że ktoś ukradł mi fragment mnie i schował gdzieś, gdzie nie jestem w stanie go znaleźć. Ciężko mi stwierdzić, co się właściwie stało, ale wiem jedno - kiedyś to minie i znowu będzie dobrze.

Bardzo mi teraz Ciebie brakuje... z każdym dniem coraz bardziej i bardziej. Jesteś odpowiedzialny za moje szczęście, za moją radość, nawet za moje samopoczucie. Brakuje mi Twoich zwykłych słów troki, zainteresowania, zaniepokojenia. Brakuje mi Twojej obecności, Twojej szczerości, Twojego spojrzenia i uśmiechu, Twojej spontaniczności i Twojego ciepła. Wydaje mi się, że mam ogromną chęć na Wiosnę i wino... Wiem też, że nie mogę żyć bez powietrza, dlatego proszę Cię o odrobinę Twojego życiodajnego tlenu.

Pomyśl dzisiaj w nocy o mnie... Sponad sterty kartek, karteczek i zapisków poślij mi swój uśmiech, poślij mi chociaż namiastkę tego, co czujesz. Bądź tak dobry i okaż mi odrobinę Twojej czułości, w której będę mogła schować się przed światem.

Czekam,

Twoja - Ona.

P. S. Śpij dobrze...

Potrzeba mi pokoju Twoich rąk wyciągniętych (...)

Niech mnie Twoja złocistość uśmiechem wypogodzi (...)

Potrzeba mi modlitwy, ust Twych szelestu,
Dobroci i martwoty wszelakich gestów.

Potrzeba Twej jasnoty; już nie miłości,
Co ciszę mą rozdarła ostrzem stalowych gwoździ.

                                                                       J. L.