do Ciebie XIV

Kochany mój,

dzień jak co dzień, ale jego dziwności coraz bardziej mnie zaskakują. W gruncie rzeczy to jednak był dobry dzień, pełen radości, dość pracowity i doprawiony nutką zatroskania o najbliższe mi Osoby. Uświadomiłam sobie, że jestem jednak szczęśliwym człowiekiem, bo otaczają mnie prawdziwi Przyjaciele, którym jestem ogromnie i przeogromnie wdzięczna za dobro, którego dzięki Nim doświadczam. Cieszę się również Twoją obecnością w mojej głowie i w moim sercu. Wiem, że gdzieś tam jesteś, że Twój puls w mojej krwi, moja wolność w więzieniu Twym! Moje serce, oczywiście po konsultacji z rozumem, doszło do wniosku, że Cię spotka, oczywiście, jeśli jeszcze nie spotkało. Na samą myśl o tym niesamowita radość płynie razem z krwią w moich żyłach, dociera wszędzie, do każdej komórki, żeby ją pobudzić do życia i wypełnić nadzieją. Proszę Cię prowadź w rytmie naszych serc i naszych dusz, bez słów, bo słowa czasem przeszkadzają, przejaskrawiają i przegadują zbyt dużo, a w tym momencie mamy zbyt mało, żeby móc stracić choćby odrobinę, choćby najmniejsza odrobineczkę tego, czego tak bardzo pragniemy.

Miej na uwadze, że martwię się o Ciebie. Martwię się o to, czy dobrze sypiasz, czy dajesz sobie radę ze wszystkimi obowiązkami i ponaglającymi terminami, martwię się również o to, czy jesteś zdrowy, szczęśliwy i zadowolony z tego, co aktualnie robisz. Martwię się o jeszcze jedną rzecz... czy tęsknisz za mną, czy martwisz się o mnie i czy chcesz spojrzeć w serce, które na Ciebie czeka....

Kochany, pozdrawiam Cię najserdeczniej jak tylko potrafię i proszę Cię, westchnij za mną chociaż raz.

Ufam,

Twoja - Ona.

P. S.

Szeptem do mnie mów, mów szeptem, by nikt obcy Twoich słów nie słyszał i nie mógł nam ich zabrać, bo ze zbyt wielu rzeczy już zostałam okradziona.