o Tobie XIII

Jego intensywnie chabrowe spojrzenie sprawiło, że w jej brzuchu zaroiło się od trzepoczących owadów, a świat dookoła niej nabrał nowej, przyjemnej woni. Powietrze zaczęło inaczej smakować, a najbardziej niedorzeczne marzenia stały się bardziej osiągalne. To szczególne spojrzenie dodało jej sił do walki z kapryśnym losem, sprawiło również, że stała się bardziej pewna siebie i zaskakująco szczęśliwa. Pewność, że jest kochana przez tego szczególnego Mężczyznę dodawała jej skrzydeł i to, co do tej pory było z jakiś względów niemożliwe, stało się możliwe. Stwierdziła, że zbyt długo czekała na swoje szczęście, żeby teraz pozwolić, aby inni weszli z butami w jej życie. To było ich małe, WSPÓLNE szczęście, którego pragnęli od momentu, kiedy zaczęli cokolwiek odczuwać. Miała świadomość, że jest Ktoś taki, Kto kocha ją jak nikt inny na świecie, ale czuła też, że ten Mężczyzna, który właśnie patrzył jej w oczy, jest dopełnieniem Jego bezgranicznej Miłości. Bardzo pragnęła, aby móc zaśpiewać mu kiedyś wprost do ucha, że Pan dał mi właśnie Ciebie w radości i w potrzebie, na lepsze i na złe. Właśnie... nie tylko wtedy, kiedy jest pięknie i różowo, ale przede wszystkim wtedy, kiedy niebo zakryją chmury i wszystko stanie się szare, bo sztuką jest dbać o Miłość nawet wtedy, gdy nie jest po drodze, bo Miłość to wierność wyborowi.