o Tobie XII

Miała wrażenie, że jest w jakimś zamkniętym pomieszczeniu. Ściany miały dziwną, kaleczącą fakturę, bardzo ciemny kolor i nie miały okien. Było jej zimno, przeraźliwie zimno i nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Wszechogarniające poczucie lęku było nie do zniesienia. Bała się dosłownie o wszystko: o swoją przyszłość, o swoją rodzinę, o siebie, a nawet o swoje marzenia. Bała się również o Niego. Nie wiedziała gdzie teraz jest, co się z Nim dzieje i czy w ogóle do niej przyjdzie. Najbardziej brakowało jej teraz życiodajnych promieni Słońca i czułości tego najważniejszego na świecie Mężczyzny. Nie wiedziała dlaczego, ale była pewna, że obecny stan jest tylko przejściowy, że po burzy zawsze przychodzi Słońce. Rozpaczliwie chciała wydostać się z pułapki swojej psychiki, chciała wyburzyć te ciężkie, brudne i masywne ściany, chciała postawić inne, bardziej bezpieczne, równe i ciepłe. Chciała wstawić okna, przez które wpadałoby jak najwięcej światła. Chciała rozświetlić przestrzeń, zapełnić pustkę, którą obecnie odczuwała. W głębi serca czuła, że wszystko się zmieni, że przyjdzie ten najwspanialszy Architekt z konkretnym projektem i zacznie przebudowę jej życia, i serca. Była przekonana, że kieszenie będzie miał wypełnione poczuciem bezpieczeństwa, teczkę zapełnioną po brzegi zaufaniem, a serce pełne wylewającej się Miłości. Jego zgrabne i silne dłonie zmienią wszystko... stworzą coś z niczego, na bardzo trwałym i stabilnym fundamencie, a Jego spojrzenie będzie dodawać nadziei.

Była przekonana, że kiedyś tak się stanie i czekała, egzystując w zakamarkach swojego serca, oszczędzając resztki wiary w lepsze jutro.