do Ciebie XII

Kochany mój,

nie wiem, co powinnam Ci dzisiaj powiedzieć... Jakoś tak bardzo szybko mijają mi dni, każdy dzień przepływa mi przez palce i z tego powodu jestem zła, zła na siebie. No ale cóż, najprawdopodobniej tak musi teraz być.

Chciałabym powiedzieć Ci, że między słowami mówię o Tobie, między myślami co w mojej głowie i całej reszcie co poza Nami, jesteś powietrzem między słowami...

Tak... Kochany Mój, jesteś Powietrzem, bez którego nie można żyć, bez którego nie można istnieć, śmiać się czy kochać. Jesteś wszystkim, czego potrzebuję, aby żyć. Nie wiem dlaczego, ale między słowami wchodzę Ci w drogę, między ustami, a ruchem powiek, pomiędzy ludzi odmiennym zdaniem, różnych od siebie, nieprzystawalnych ciągnie do siebie, coś co tak drażni. Między moimi, cichymi słowami, ledwo słyszalnymi i tymi, które szepta moje serce jesteś Ty... To właśnie Ty nadajesz im sens, dodajesz im uroku i mocy. Dzięki Tobie one chcą być, dzięki Tobie ja chcę być. Chcę towarzyszyć Ci podczas Twoich wizyt w księgarni, kiedy będziesz kupować książki, chcę być przy Tobie, kiedy będą potrzebne Ci nowe spinki do koszuli, chcę każdego ranka przygotowywać Ci tosty i sałatkę owocową, chcę aby każda kawa, którą będziesz pił, była osłodzona uczuciem, moim uczuciem i wiarą w to, że miłość cierpliwa jest. Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że wszystkie moje chcenia i niechcenia są zależne od Ciebie i Twojego jednego, maleńkiego, cichego słowa, albo szeptu między słowami.

Życzę Ci dużo ciepła na te zimne dni i wiary takiej, która góry przenosi.

Pozdrawiam Cię serdecznie, ciesząc się, że gdzieś tam jesteś!

Szeptam Ci miłość,

Twoja -Ona.